سر سفره نشسته و با غذا و فکر و خیال های آشوبش کلنجار می رفت، کاش واقعا خود بی بی واسطه ی گفتن موضوع می شد و خیالش را راحت می کرد. اما واگذار کرده بود به ریحانه و این یعنی سنگین ترین بار دنیا روی شانه هایش بود!
_چرا نمی خوری ریحانه جان؟ کوکو دوست نداری مادر؟
_چرا می خورم
_داری فقط نگاهش می کنی آخه… غذا هست تو یخچال، گرم کنم؟
_نه نه! خیلی گرسنم نیست
بی بی بشقاب را جلوتر کشید و گفت:
_گشنه هم که نباشی باز الان باید به خودت بیشتر برسی تا یکم جون بگیری، اینجوری که نمیشه…
و بعد با چشم و ابرو اشاره کرد، این اجبار بود که باعث شد ریحانه دچار
استرس بشود! قلبش چیزی حدود هزار تا می زد، ارشیا همچنان با آرامش کوکوها
را بدون نان و با چنگال می خورد. بی بی با بسم الله و یکی دوتا آخ از درد
زانوانش، بلند شد و گفت:
_برم یه لقمه ازین غذا برا طیبه خانوم ببرم، گمونم دیر از مسجد برگشته و چیزی نپخته. تا شما بخورید برگشتم.
انگار با رفتنش موجی از سرما توی اتاق پیچیده بود، صدای تیک و تاک ساعت
کوکی قدیمی روی طاقچه تنها چیزی بود که می شنید و بعد تاپ و تاپ های قلبش.
شاید ارشیا بعد از شنیدن، دیس چینی گل گندمی را از عصبانیت پرت می کرد،
شایدم هم نه… مثل وقت هایی که خیلی عصبی بود در را بهم می کوبید و می زد
بیرون… حتی ممکنه به او حمله کند! حمله می کرد؟ نه… این کار از او بعید
بود! هرچه می شد عیبی نداشت اما دلش می خواست که بخیر بگذرد.
_چیزی شده ریحانه؟ رنگت پریده، خوبی؟
زبانش را روی لب های خشک شده اش کشید و گفت:
_نه خوبم
_جدیدا مدام خوب نیستی! فکر نکن نمی فهمم
وقت گفتن بود! دو سه تا آیه خواند توی دلش و نذر کرد… نذرهایی که هیچ
وقت یادش نمی ماند. صدایش می لرزید و نگاهش زوم شده بود روی گوجه های حلقه
حلقه شده ی گوشه ی بشقاب.
_خب… راستش… نمی دونم، خوبم ولی
_چته ریحانه؟ بی بی چرا بهت چشمک زد؟ کجا رفت الان؟ اگه چیزی هست که باید بدونم خب بگو می شنوم؛ چرا منو احمق فرض می کنی؟
نباید با سکوتش بیش از این باعث شک و تردیدش می شد.
_چیزی که نشده، یعنی شده… ولی بخدا نمی دونم چجوری بگم
_چرا؟
_چون می ترسم
_از چی؟
نگاهش کرد، ترسناک نبود! شاید کمی هم مهربان بود حتی…
_قول میدی که عصبی نشی؟
_پیش پیش قول بدم؟
_آخه احتمالش زیاده
_سعیمو می کنم
_ارشیا من… یعنی ما داریم… پوووف
دست روی پیشانی گذاشت، چشمانش را بست و ادامه داد:
_ما داریم بچه دار میشیم!
چشمانش را می ترسید که باز کند، زد روی دور تند گفتن:
_اون موقع که تو بیمارستان بودی فهمیدم یعنی مطمئن شدم. صدبار خواستم بگم
ولی نشد! هر دفعه یه اتفاقی افتاد… دعوا و قهر و افخمو… می دونم که حالا
توام مثل خودم تعجب کردی ولی خدا شاهده که من از تو بدترم… هنوز تو بهتم.
آخه مگه میشه؟! معجزه نباشه پس چیه؟ باورم نمیشه… باورم نمیشه که قراره
مادر بشم.
دیگر نتوانست خودش را کنترل کند، بغضش ترکید و زد زیر گریه و هنوز با چشمانی که بسته بود منتظر ری اکشن همسرش بود…
بغضش ترکید و زد زیر گریه و هنوز با چشمانی که بسته بود منتظر ری اکشن
همسرش بود. شاید چند دقیقه گذشت اما هیچ صدایی بلند نشد! فکر کرد شاید میان
هق هقش ارشیا با عصبانیت رفته… دستش را برداشت و چشم هایی که از شدت گریه
تار شده بود را باز کرد. ارشیا همانجا بود، نشسته بود و نگاهش می کرد. چند
باری پلک زد تا بهتر ببیند… احساس کرد صورتش دلخور است، شاید هم نه! می
خندید… اما خوب تر که دقت کرد چیزی نفهمید از احساسش.
لب گزید و سرش را پایین انداخت، گفتنی ها را گفته بود و حالا باید می شنید!
دستمالی به سمتش دراز شد، مضطرب بود ریحانه، دستمال را گرفت و توی دستش
مچاله کرد.
ارشیا بالاخره به حرف آمد، با صدایی که انگار دو رگه شده بود گفت:
_یادته؟ شرط سر عقدمون رو میگم!
ای وای که حرف گذشته ها را پیش می کشید! نفس ریحانه توی سینه اش حبس شد… دوباره چشمه ی اشکش جوشید. سری به تایید تکان داد و همانطور که نگین های دستبند ظریفش را با دست لرزانش لمس می کرد گفت:
_یادمه اما دکتر گفت… گفت معجزه شده، بی هیچ دوا و درمونی… من، یعنی خب خانوم جون که شاهد بود. می ترسید کسی بفهمه که من بچه دار نمیشم… بخدا نمی دونم خودمم
_چرا انقد اشک می ریزی؟! بسه لطفا
_ناراحت شدی؟ نه؟
_بله
بله گفتنش محکم بود! ادامه داد:
_بله ناراحتم، اما از شما… چرا پنهون کردی؟ من مگه شوهرت نیستم؟ قطعا الانم با زور و تشر بی بی مجبور شدی بگی نه؟
_آخه…
_ریحانه! بهانه چینی نکن لطفا، من انقدر وحشتناکم یعنی؟ انقدر که حتی بترسی رو به روم بشینی و بگی که قراره پدر بشم؟
از تعجب نزدیک بود شاخ در بیاورد! مگر می شد ارشیا و این همه آرامش؟ با بهت پرسید:
_اگه تو اون موقعیت می گفتم حتما همه چیز بهم می ریخت
__همین حالام اوضاع خیلی بر وفق مراد نیست اما دلیلی نداره خلط مبحث بشه! من حتی اگه خودمو می کشتم هم باز باید خبردار می شدم نه؟
این چه توجیهی بود؟ شانه بالا انداخت و جواب داد:
_من چند ساله که با این توهمات زندگی کردم
_چه توهمی؟ باورم نمیشه… غول ساختم از خودم تو ذهنت؟ درسته… من بعد از اولین شکست زندگیم تصمیم گرفتم دیگه حتی تشکیل خانواده ندم تا اینکه تو سر راهم قرار گرفتی، بعدم اصلا بخاطر همین ویژگیت یعنی بچه دار نشدنت بود که خواستم باهات ازدواج کنم! چون خیالم از خیلی چیزا راحت می موند اما حالا از اون روزا چند سال گذشته ریحانه؟ آدما چقدر تغییر می کنن؟ هوم؟
باید می مرد از ذوق نه؟ اما دلشوره ای چنگ انداخته بود به جانش… این چهره ی خیلی خوب ارشیا را کمتر دیده بود. یعنی می شد که باهم راه بیفتند توی بازار و لباس های قد و نیم قد و بامزه ی بچگانه بخرند؟ محال ممکن بود… خداراشکر این بار پسند چرم خریدن ارشیا هم غالب نبود! ضعف کرد دلش برای کفش های کوچک اسپرتی که ترانه نشانش داده بود… هنوز توی خیال های خوشش چرخ می خورد که ارشیا گفت:
_البته… انقدرم شوکه نشدم
_چی؟ چطور؟!
_چون قبل از تو، زری خانوم بهم گفته بود! همون شبی که رفتی قهر و حالت بهم خورده بود…
انگار یک سطل اب یخ ریختند روی ریحانه، وا رفت و دهانش نیمه باز ماند!
_یعنی… یعنی تو می دونستی؟!
ریحانه وا رفت و دهانش نیمه باز ماند!
_یعنی… یعنی تو می دونستی؟
_باید می دونستم، منتها بجای زنم باید مادر باجناقم خبر بده بهم! اون شب که
زری خانم زنگ زد حسابی کفری بود. نگرانت بود. می گفت این دختر درسته که
مادر نداره اما مثل دختر خودم می مونه… دوستش دارم و برام عزیزه مثل
خواهرش. نصیحتم می کرد؛ منو! منی که تو بدترین شرایط ممکنه بودم و خودم
داغون…
لبخند زد و ادامه داد:
_گفت: “می دونم سرو ته پیاز نیستم اما میگم که بدونی، قدر زن و زندگیت رو
بدون. آدما تو شرایط سخته که خودشونو نشون میدن. زنت خوب دست و دلبازی کرده
برات هم از اموالش هم احساسش. اگه به خودش باشه لام تا کام حرف نمی زنه
این ریحانه، اما من دل نگرونشم که خبرا رو از ترانه می گیرم”
دو ساعت صحبت کرد! اولش حتی قد یه کلمه حوصله ی شنیدن نداشتم اما یکم که
حرف زد دیدم چقدر دلم می خواست یکی یه وقتایی گوشی رو برداره و اینجوری راه
و رسم زندگی رو نشونم بده. مه لقا هم که هیچ وقت مادری نکرد و همیشه جیغ و
داد و قالش رو شنیدیم و توقعات نابجایی که داشت… هنوز حواسم جمع گلایه هاش
نبود درست و حسابی، که برگشت گفت” اصلا خدا رو خوش نمیاد که زن حامله تن و
جونش اینجوری بلرزه هر روز، فکر اون بچه ی بی گناه رو هم بکنید آخه”
کپ کردم! خیال کردم اشتباهی گفته و شنیدم ، ولی توصیه هاش ادامه دار بود!
ازم خواست بخاطر بچه مون هم که شده هوات رو داشته باشمو خلاصه از این حرف
های مادرانه… ریحانه! وقتی بالاخره خداحافظی کردیم و قطع کرد، تمام فکر و
ذکرم درگیر شده بود. شده بودم مثل اسفند رو آتیش. نه خوشحال بودمو نه
ناراحت! بیشتر جا خورده بودم… مگه میشد؟ صدای خانوم جون خدابیامرزت تو سرم
اکو می شد وقتی تنها اومده بودم خونتون تا قضیه ی بچه دار نشدنت رو برام
توضیح بده! حالا زری خانوم چیزی می گفت که خط می کشید رو گذشته ها… چند روز
صبر کردمو دندون رو جیگر گذاشتم و نشستم به واکاوی گذشته ها و خودمو خودت،
هنوز باور نکرده بودم! باید تو می گفتی بهم… همه چیز تو ابهام مونده بود
تا تو برگشتی. توقع نداشتم خودت بیای ولی مثل همیشه مهربونی کردی. تمام این
چند روزم منتظر بودم تا بالاخره سکوتت رو بشکنی!… که انگار با زور بی بی
بوده.
ریحانه مغزش سوت می کشید و قدرت تحلیل نداشت، تنها چیزی که خوب فهمیده و
مثل مته خوره ی روحش شده بود این بود که ارشیا حتما بخاطر بچه متحول شده!
_دیگه چرا ساکتی ریحانه؟
دلخور نگاهش کرد، بلند شد و ایستاد… باید می رفت اما نمی دانست کجا. هوای نفس کشیدن نداشت
_کجا میری؟
چادرش را سر کرد، نمی توانست خودش را خالی نکند:
_ساده بودن که شاخ و دم نداره!
_چی؟
_پس تغییر کردن این چند روزه و مهربون شدنت برای من نبوده
_یعنی چی؟!
ولوم صدایش بالا رفته بود:
_منو از خونه بیرون کردی ارشیا! تو اون روز جلوی چشم خواهرم و رادمنش منو
تقریبا از خونه بیرون کردی، خوردم کردی… کارم به دکتر و درمانگاه کشید و
مطمینم که وکیلت برات گفته بود اما بازم به خودت زحمت ندادی که گوشی رو
برداری و احوالم رو بپرسی! حتی یه پیام ندادی… اگه خودم برنمی گشتم معلوم
نبود تا کی باید خونه ی خواهرم می موندم چون غرورت اجازه نمی داد که بیای
دنبالم! من اون روز فقط می خواستم باری که روی شونت بود رو کم کنم اما تو
چجوری برخورد کردی؟ ارشیا… برای خودم متاسفم… متاسفم
_چی میگی ریحانه؟ تو اصلا متوجه منظور من نشدی
_هرچی باید می فهمیدم فهمیدم
_صبر کن من با این پای نیمه چلاق نمی تونم درست قدم از قدم بردارم
خوب نبود، او از ارشیا شوکه تر شده بود… بی توجه به صدا زدن های پشت سرهم ارشیا از خانه بیرون زد.
