ارشیا طوری به پنجره ی سالن نگاه می کرد که انگار آن طرف پرده را می بیند، ریحانه برای اینکه ادامه ی داستانش را بشنود گفت:
_خب؟ می گفتی…
_همه چیز بد بود اما اوضاع از وقتی بدتر شد که نیکا رو توی اون حال خراب دیدم…
_چه حالی؟
انگار هنوز هم از یادآوری گذشته ی شومش واهمه داشت که تعلل می کرد، رگ های روی پیشانی اش متورم شده بود یا ریحانه اینطور تصور می کرد!
_این اواخر متوجه شده بودم که مشکوک تر از همیشه شده اما نمی فهمیدم
چرا! حتی درخواست های مالی که می کرد هم بیشتر بود. خیلی سرم توی شرکت شلوغ
بود و یه حجم کاری عظیم رو شونه هام بود و وقت نداشتم که خودم بیفتم
دنبالش، این بود که رادمنش رو مامور کردم… هوووف. وقتی برام خبر آورد که چی
دیده داغون شدم! خون خونم رو می خورد. توی یکی از همون مهمونی های لعنتی
مچش رو گرفته بود موقعی که داشت مواد مصرف می کرد! در واقع، نیکا معتاد شده
بود… به هر موادی که گرون تر از قبلی بود!
داغی که نیکا با بدبخت کردن خودش و خودم به دلم گذاشته بود یه طرف، آبرویی
که پیش رادمنش ازم رفته بودم یه طرف دیگه… حتی فکرشم نمی کردم که بتونم یه
روز با کثافت کاری هاش بسازمو زندگی کنم.
جلوی چشم خودم زنگ زده بود به رادمنش و با گریه التماس می کرد و پیشنهاد
باج می داد تا من بو نبرم از موضوع! می دونست یه کاری دستش میدم و ازم می
ترسید. می دونی، خیلی دلم می خواست انقدر بزنمش تا بمیره. اما باز دلم براش
می سوخت اون گناهی نداشت چون توی پر قو بزرگ شده بود و انقدر بی دغدغه و
درد بود که داوطلبانه روزی هفتاد بار دنبال دردسر و درد راه میفتاد! از روی
حماقت و سادگی وارد گروه های دوستانه ی از همه نظر منفی شده بود و ذوقم می
کرد که آدم بزرگی شده و امل نیست!
دو روز خونه نرفتم و موندم پیش رادمنش، تا عصبانیتم فروکش کنه و تصمیم
درستی بگیرم. انقدر هضم قضیه برام سنگین بود که حتی نمی تونستم به پیشنهاد
مسخره ی رادمنش فکر کنمو بخوام که ترکش بدم! اون خودش خواسته بود تا گردن
توی لجن غرق بشه و به من هیچ ارتباطی نداشت! مطمئن بودم که آدم اراده هم
نیست… پس باید با اینکه سخت بود جمعش می کردم.
براش پیغام فرستادم که فلان روز محضر باش برای طلاق. هه… با پررویی گفت به
شرط اینکه تا قرون آخر مهریه رو بگیره و خانواده ها چیزی از اعتیادش نفهمن
حتما همین کارو می کنه. می دونست دیگه اگه باهم باشیم نمی تونه مثل قبل
بتازه و حالا پول می خواست در قبال فروختن زندگیش! درسته که مهریه حقش بود
اما اون پول پرست بود…
خلاصه بعد از یه زندگی نه چندان بلند و ناموفق و با وجود پا درمیونی مه لقا
و دایی، از هم جدا شدیم. حالا من شکسته بودم و اون اصلا تو باغ نبود و این
قسمت جالب ماجرا بود. سر ماه باخبر شدم که بار سفر بسته و رفته اروپا…
تازه داشت نفس راحت می کشید!
مه لقا از اونجایی که همیشه نگران این بود که کسی برخلاف میلش اقدامی نکنه!
دوباره آستین زد بالا… نمی فهمید دفعه ی اولم بخاطر دخالت اون بود که
بدبخت شدم. گذاشته بودتم تحت فشار و این بار دختر دوست بابا رو نشون کرده
بود! تا یه جایی با احترام و بعد غرولند و پا پس کشیدن کارمو پیش بردم اما
از یه جایی به بعد وا دادم. بی فایده بود چون مه لقا گیر داده بود.
این بود که در اوج فشار همه جانبه ای که متحمل می شدم، دست به دامن خانم
محتشم شدم، همون فریبا. منشی شرکت و فامیل دور خانواده ی پدری… راه حلش رو
اول دوست نداشتم، وقتی گفت دوستش بهترین گزینه برای خلاصی از همه ماجراهاست
شک کردم اما با وجود وسوسه ای که به جونم انداخته بود فکر کردم ارزش یه
بار دیدن رو که داره. دختر دور و اطرافم کم نبود اما کسی رو می خواستم که
متفاوت و دور باشه از قشر هم شکل زن های خانوادم. این بود که برای دیدن
اون دختر که فریبا مدام تعریفش رو می کرد اقدام کردم!
به عشق در یک نگاه هنوز هم اعتقادی ندارم اما محجوبیت و معصومیتی که پشت چشماش بود جذبم کرد. این دختر هیچ وقت نمی تونست طماع باشه یا بشه. انقدر چشم و دل سیر بود که حتی به ماشین یا تیپ آن چنانیم توجه هم نکرد. معذب بود و خجالتی، و انگار فقط منتظر بود تا از تیر نگاه من فرار کنه!
معذب بود و خجالتی، و انگار فقط منتظر بود تا از تیر نگاه من فرار کنه! ساده بود و دوست داشتنی. درست مثل خانواده ی صمیمی و کوچیکش.
وقتی برای اولین بار با خانم جانت صحبت کردم خوشحال شدم از انتخاب درستم و
مصمم تر از قبل شدم حتی. بین تمام حرفاش دودلی بود می دونی چرا؟ چون ثروت و
جایگاه من انقدری براش مهم نبود و بیشتر دلواپس شکستی بود که قبلا خورده
بودم و البته تنها پاپیش گذاشتنم! نمی خواستم به شرطی که برای حضور خانوادم
گذاشته بود بی اعتنا باشم اما تو نمی دونی مه لقا چه آشوبی به پا کرد وقتی
باهاش در میون گذاشتم و فهمید کجا اومدم خواستگاری… جوری که همون موقع
برام نقشه کشید که از همه چی محرومم کنه و کلی مسائل دیگه… لازم نیست همه
چیز رو بگم چون خودت بی خبر نیستی …. اما ریحانه! از همون روزی که توی اون
محضر نه چندان شیک در کمال سادگی بهم بله رو گفتی واقعا دوستت داشتم… و حتی
یک لحظه در تمام این سال ها پشیمون نشدم که هیچ، هر روز بیشتر از قبل به
تو و زندگی بدون دغدغم وابسته تر شدم.
هرچقدر هم که اینجا بنشیم و از خوب بودن تو بگم فایده ای نداره چون همه می دونن و به چشم دیدن.
این چند روز مدام به این فکر می کردم که شاید اگه ترانه انقدر محکم جلوی من
نمی ایستاد و به عنوان تنها حامی، تو رو با خودش نمی برد حالا من وضعم فرق
می کرد! در واقع ترانه تلنگر زد بهم…
این حرفا رو زدن برام آسون نیست ولی از روز تصادف به بعد که مدام خبرهای بد
شنیدی، دلشوره داشتم برای تصمیمی که ممکن بود برای هردومون بگیری. بهم
خرده نگیر اما حق بده از بهم خوردن دوباره ی زندگیم بترسم، اونم حالا که
دوستش دارم. من اشتباه کردم که فکر کردم همه ی زن ها مثل همن، تو رو با
همون چوبی روندم که نیکا رو، تو اما حالا که افتاده بودیم تو سراشیبی هربار
انقدر عاقلانه برخورد کردی که خجالت زده تر شدم و مطمئن تر!
اون شب طلاهات رو که آوردی و فرداش هم فهمیدم که حاضر شدی بخاطر من از تمام
داراییت بگذری، شکستم! غرورم نبود که شکست، تازه فهمیده بودم با کی زندگی
می کنم و نفهمیدم. اون عربده کشی هم بخاطر این بود که هضم غفلت کردنام برام
سخت بود… جای خالیت توی خونه آزارم می داد.
حتی اگه نگی هم قبول می کنم که غرور و بدخلقی همیشگیم مخصوصا این اواخر غیر
قابل تحمل شده اما سکوت و صبر تو هم بدتر کرد همه چیز رو. اصلا از وقتی تو
با همه ی شرایط من موافقت کردی و توی پیله ی تنهایی خودت رفتی از هم دورتر
شدیم. احساس می کنم هردومون اشتباه کردیم…
ریحانه به گوش هایش اعتماد نداشت! این همه اعتراف ناگهانی آن هم از زبان ارشیای همیشه مغرور؟
_میشه خواهش کنم که دیگه سکوت نکنی؟
_چطور ارشیا؟ مگه میشه آدم در عرض چند روز این همه متحول بشه؟ انگار دارم خواب می بینم
_توی کابوس من نبودی تا ببینی چی کشیدم… راستش بعد از رفتنت به وضعیتم نگاه
کردم فهمیدم که دیگه هیچ چیزی برای از دست دادن ندارم… زنم که بالاخره کم
آورده و رفته بود، کار و شرکت و پول و خونه و زندگیم هم که تکلیفش مشخص
بود؛ من بودم و این دست و پای شکسته و گوشه نشینی. یه مشت قرص اعصاب و
فشارخون، درست مثل پیرمردا. تمام این چند روز خودم رو محکوم کردم و هی
کفری تر از قبل می شدم از دست خودم.
می دونی شاید اصلا بزرگترین اشتباهم در برابر تو، این بود که سعی کردم عوضت
کنم. تو رو از پوسته ی خودت که پر از خوبی و معصومیت بود بیرون کشیدم تا
مطلوبم بشی اما این وسط تو موندی و شخصیت جدیدی که هم از خودش دور شد و هم
نتونست به من نزدیک بشه و حالا فهمیدم که من همون ریحانه دوران عقد رو دوست
دارم!
می بینی؟ خیلی هم سخت نیست عوض شدن! البته… من هر چقدرم که یک نفره فکر
کردم و تصمیم گرفتم، اما بازم صحبت چند ساعته ی دیشبم با زری خانم کار اصلی
رو کرد. به نوید حسادت می کنم که موهبت به این بزرگی کنار خودش داره. یکی
مثل ایشون و یکیم مثل مادر خودم که با زمین و زمان سر جنگ داره!
ریحانه با دهانی که نیمه باز مانده بود پرسید:
_زری خانم؟!
ریحانه با دهانی که نیمه باز مانده بود پرسید:
_زری خانم؟!
_اوهوم… پریشب تا صبح رادمنش اینجا بود تا تنها نباشم اما دیروز سرش خیلی
شلوغ بود و نتونست بیاد. حالم خوش نبود که یه شماره ناشناس افتاد روی
گوشیم، می دونی که به امید پیدا شدن یه خبر از افخم چشم انتظارم مدام! جواب
دادم، اول نشناختم تا اینکه خودشو کامل معرفی کرد. گفت یه حرف هایی داره
که باید بشنوم، و خب… شنیدم!
قلب ریحانه از استرس هزاربار در ثانیه می تپید انگار. به این فکر می کرد که
زری خانم راز حامله بودنش را هم فاش کرده یا نه؟ اما نه… اگر گفته بود که
حالا برخورد و رفتار ارشیا اینطور با ملایمت نبود و متفاوت تر از همیشه!
نفسش را حبس کرد و پرسید:
_چه حرفی؟
_هیچی، توصیه های مادرانه که تا قبل از این حوصله ی شنیدش رو نداشتم
هنوز هم شک داشت و باید انقدر واکاوی می کرد تا به نتیجه می رسید:
_مثلا؟
_نصیحت، اینکه حیفه یه زندگی بخاطر غفلت ها خراب بشه و زن و شوهر باید رو
در رو باهم حرف بزنند و از این صحبتا، اینم گفت که تو بی خبری از تماسش!
حالا خیالش راحت تر شده بود و نفس گوله شده توی گلویش را فرستاد بیرون… ارشیا به چشمانش نگاه کرد و بعد از چند ثانیه با مهر گفت:
_ریحانه! درسته که الان وضعیتم از هر نظر داغونه اما من مرد گوشه نشینی و
بیکار موندن نیستم. اگه بهم… بهم اطمینان بدی که هستی… همیشه هستی! بهت قول
میدم حتی میشه که از نو بسازیم.
چطور ریحانه باید باور می کرد که خدا همه ی دعاهایش را بلاخره شنیده و
این کسی که در نهایت صبوری منتظر بود تا تاییدش کند و با مهربانی خیره اش
شده بود، همان مرد اخمو و خشنی است که حتی محبت کردن را فراموش کرده بود،
که گاهی حتی چند روز هم می شد که سکوتش ادامه پیدا می کرد!
این ورشکست شدن و قهر چند روزه ی اخیر انگار اوج اتفاقات مهم زندگی
مشترکشان شده بود… اولش خیلی بد و غیر قابل هضم بود اما حالا مطمئن بود که
این شکست، چشم های هردو را به زندگی بازتر می کند. چه حکمت ها که نداشت کار
خدا، گویی به پیروز شدن نزدیک می شدند!
چه اهمیتی داشت روزهایی که رفته بود وقتی حالا مقابل همسرش نشسته و با موج
جدیدی از دوست داشتنش مواجه شده بود که برایش تازگی داشت! هرچند دلش هنوز
آشوب بود بخاطر بچه ای که به زندگیشان سرک کشیده بود اما هردو را دوست داشت
و باید برای نگه داشتنشان با آسمان و زمین می جنگید. لبخند دندان نمایی زد
و زیر لب گفت:
_معلومه که کنارت هستم، تا همیشه. حتی اگر اوضاع بهتر نشه هم باهم شروع می کنیم نه؟
ارشیا هم خندید.چقدر دلتنگ این چهره ی خسته بود! حواسش جمع خرده نان
هایی شد که هنوز توی دستش مانده و حالا خیس از عرق شده بودند، شاید بهتر
بود برای شام اقدام می کرد. بلند شد و گفت:
_برم یه چیزی بذارم برای شام
ارشیا اما دستش را گرفت و گفت:
_بیا بشین لازم نکرده هنوز نیومده دوباره بچپی تو اون آشپزخونه! زنگ می زنیم یه چیزی بیارن… مهمون شما
و چشمکی حواله اش کرد، هردو خندیدند. ریحانه سرش را روی بازوی ستبر او گذاشت و به این فکر کرد که دنج تر از این خانه و امنیت آغوش همسرش سراغ ندارد…
توی آشپزخانه نشسته بود و مواد الویه را مخلوط می کرد، سرگیجه داشت و حالت تهوع. شاید بخاطر فکر و خیال زیادی بود که از ترس فهمیدن ارشیا داشت… چطور باید این معجزه را برایش شرح می داد؟
_چیکار می کنی؟
وسط آشپزخانه ایستاده بود، بلند شد و صندلی را برایش بیرون کشید.
_بیا بشین، مواظب پات باش. کی باید گچش رو باز کنی؟
_همین روزا، این چیه؟ الویه ست؟
_آره
_چرا انقدر زیاد؟
_نذریه… می خوام ببرم امامزاده
ادامه دارد….
#الهام_تیموری ✍️
#بدون_ذکر_منبع_کپی_نکنید ❌
