سوره 11.‏ هود آیه 20

آیه

أُوْلَئِکَ لَمْ یَکُونُواْ مُعْجِزِینَ فِى الْأَرْضِ وَمَا کَان لَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِیَآءَ یُضَعَفُ لَهُمُ الْعَذَابُ مَا کَانُواْ یَسْتَطِیعُونَ السَّمْعَ وَ مَا کَانُواْ یُبْصِرُونَ

ترجمه

آنها در زمین عاجز کننده نیستند (و نمى‏توانند بر مقدّرات شومى که براى خود رقم زده‏اند، غلبه کرده و از خطر فرار کنند.) و در برابر خداوند هیچ یاورى ندارند. عذاب خدا نسبت به آنها مضاعف است. (چرا که هم خود گمراه بودند و هم دیگران را با بستن راه خدا یا کج نشان دادن آن به گمراهى کشاندند)، آنان (از شدّت لجاجت و عناد،) توان شنیدن (حقّ) را ندارند و (آن را) نمى‏بینند.

نکته ها

سؤال: دو برابر شدن عذاب، با عدل الهى چگونه سازگار است؟
پاسخ: کسى که به خاطر مقام و قدرتى که دارد سبب انحراف دیگران مى‏شود، طبیعتاً باید وزر آنها را نیز بر دوش کشد، لذا گناه دانشمندان به خاطر نقش الگویى آنان، چندین برابر افراد عادّى است و این عین عدالت است.

پیام ها

 1- ستمگران، تحت سیطره‏ى قهر و قدرت الهى قرار دارند و عاقبت کار خود را خواهند دید. «لم یکونوا معجزین فى الارض»
 2- اهل افترا گمان نکنند که حمایت و ولایت طاغوت‏ها، سبب نجات آنها خواهد شد. «ما کان لهم من دون اللّه من اولیاء»
 3- رهبران گمراه که سبب انحراف دیگران شوند، گناه آنان را نیز بر دوش مى‏کشند. «یصدّون ... یبغونها عوجاً ... یضاعف لهم العذاب»
 4- کفر و لجاجت و تعصّب، چنان چشم و گوش منحرفان را کور و کر نموده که نمى‏توانند حقّ را ببینند و یا بشنوند. «ما کانوا یستطیعون