آیه

أُوْلَئِکَ الَّذِینَ خَسِرُو اْ أَنفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا کَانُواْ یَفْتَرُونَ‏
لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِى الْأَخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ‏

ترجمه

آنها کسانى هستند که (سرمایه‏ى وجود و عمر) خویش را از دست داده و از آنچه به دروغ مى‏ساختند (نیز) بازمانده‏اند.
به ناچار آنان در قیامت، زیانکارترین افرادند.

نکته ها

در فرهنگ اسلام، دنیا بازارى است که مردم فروشنده‏اند، و جان، مال و عمل، کالاى این بازار است و خریداران دو دسته‏اند: دسته نخست خدا که به قیمت گران مى‏خرد و دسته دیگر غیر خدا، مانند: شیطان، هواى نفس که به قیمت ناچیزى، این کالاها را خریدارند. لذا واژه‏هاى «اَجر»، «ثواب»، «ضِعف» و «اَضعاف»، براى سود و واژه‏هاى «خُسر»، «خسران مبین» و «اخسرین»، در مورد ضرر و زیان، در قرآن زیاد مطرح شده است.
هشدار مهم آن است که بدانیم هر ضرر و زیانى قابل جبران است، مگر گذران عمر که دیگر باز نمى‏گردد.
گاهى مال ومسکن، یا مقام وقدرت ویا مدرک و عنوانِ انسان از بین مى‏رود، امّا گاهى انسان خودش را مى‏بازد وانسانیّت خود را به هدر مى‏دهد که این بالاترین خسارت است.

پیام ها

 1- گفتارهاى باطل و ناحقّ گرچه به ظاهر جلوه دارند، امّا همه تباه شدنى هستند. «ضل عنهم ما کانوا یفترون»
 2- بالاترین خسارت‏ها، خسارت نفس و عمر انسان است، نه زیان‏هاى مالى. «خسروا انفسهم ... هم الاخسرون»
 3- خسارت‏هاى دنیوى جبران پذیر است، مهم خسارت در قیامت است که چاره‏اى ندارد. «فى الاخرة هُم الاخسرون»