چرادر روز قیامت هرکس غرق در وجود خود می شود؟
شنیده بودم که بعد از مرگ، تمام انسان ها حشر می شوند این قدر انبوه مردم جمع خواهند شد که مانند دریا می ماند و هرکسی غرق در وجود خود می شود. آیا این حقیقت دارد؟ اگر پاسخ مثبت باشد دلیل آن چیست وچرا روز قیامت هر کسی فقط به خود مشغول شده و از نزدیکانش فرار می کند؟
طبیعتاً جمعیت بسیار زیادی گرد خواهند آمد؛ زیرا از زمان حضرت آدم تا روز قیامت، انسان های بسیار زیادی زندگی کرده و از دنیا رفته اند و خواهند رفت.عملاً وضعیت یک فرد در میان این همه جمعیت سرگردان و نگران مانند انسانی است که در دریایی سهمگین غرق شده و جز نجات خویش، اندیشه ای دیگر در سر ندارد.
روز قیامت روز حسابرسی است. در آن روز، آن قدر بر انسان ها سخت می گذرد و افراد نگران عاقبت خود و اعمالشان هستند که از غیر خود غافل می شنود و تنها نگرانی شان سرنوشت خود است. خداوند در قرآن می فرماید:«در آن روز هر کدام از آنها وضعی دارند که او را کاملاً به خود مشغول می سازد».[2]
روز قیامت روز حسابرسی است. در آن روز، آن قدر بر انسان ها سخت می گذرد و افراد نگران عاقبت خود و اعمالشان هستند که از غیر خود غافل می شنود و تنها نگرانی شان سرنوشت خود است. خداوند در قرآن می فرماید:«در آن روز هر کدام از آنها وضعی دارند که او را کاملاً به خود مشغول می سازد».[2]
بر خلاف زندگی دنیایی که انسان در آن کمتر به آخرت و اعمال خود توجه دارد و اهمیت می دهد، در آخرت، وضعیت به کلی تغییر یافته و تنها چیزی که برای انسان مهم خواهد بود، تعیین سرنوشت نهایی او در حسابرسی دقیق پروردگار است.
اتفاقات روز قیامت
در این روز، انسان نزدیک ترین نزدیکانش را که برادر و پدر و مادر و زن و فرزند هستند نه فقط فراموش کرده، بلکه از آنها فرار می کند،[3] و این نشان می دهد هول و وحشت محشر آن قدر زیاد است که انسان را از تمام پیوندها و علائقش جدا می کند.
بعضی گفته اند منظور فرار از برادران و پدران و مادران و همسر و فرزندانی است که راه ایمان و تقوا و اطاعت خدا را نپیمودند، او از آنها فرار می کند که مبادا به سرنوشتشان گرفتار شود.
بعضی نیز گفته اند این فرار از آن رو است تا مبادا این افراد حقوقی به گردن او داشته باشند و از او مطالبه کنند، و او از ادای آن عاجز باشد.
در میان این سه تفسیر، تفسیر اول مناسب تر به نظر می رسد، اگرچه جمع میان آنها نیز بی مانع است.[4]
پیامبر اسلام(ص) در این باره فرمود:«در سه جا، هیچ کس، به یاد دیگران نیست؛ هنگام میزان؛ تا این که ببیند که آیا ترازویش سنگین است یا سبک. هنگام صراط، تا این که ببیند از آن عبور خواهد کرد یا نه، و هنگام دریافت نامه اعمال، تا این که ببیند به دست راستش داده می شود یا دست چپش. در این سه موضع، کسی حتی به یاد دوست صمیمی اش یا محبوبش یا نزدیکانش یا دوست و فرزندش و والدینش نخواهد بود ... به خاطر صحنه های بسیار هولناک قیامت این اتفاق خواهد افتاد».[5]
پی نوشت:
[1]. کهف، 47.
[2]. عبس، 37.
[3]. عبس، 34 - 36.
[4]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 26، ص 157، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.
[5]. بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج 5، ص 586، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، 1416ق.
بعضی گفته اند منظور فرار از برادران و پدران و مادران و همسر و فرزندانی است که راه ایمان و تقوا و اطاعت خدا را نپیمودند، او از آنها فرار می کند که مبادا به سرنوشتشان گرفتار شود.
بعضی نیز گفته اند این فرار از آن رو است تا مبادا این افراد حقوقی به گردن او داشته باشند و از او مطالبه کنند، و او از ادای آن عاجز باشد.
در میان این سه تفسیر، تفسیر اول مناسب تر به نظر می رسد، اگرچه جمع میان آنها نیز بی مانع است.[4]
پیامبر اسلام(ص) در این باره فرمود:«در سه جا، هیچ کس، به یاد دیگران نیست؛ هنگام میزان؛ تا این که ببیند که آیا ترازویش سنگین است یا سبک. هنگام صراط، تا این که ببیند از آن عبور خواهد کرد یا نه، و هنگام دریافت نامه اعمال، تا این که ببیند به دست راستش داده می شود یا دست چپش. در این سه موضع، کسی حتی به یاد دوست صمیمی اش یا محبوبش یا نزدیکانش یا دوست و فرزندش و والدینش نخواهد بود ... به خاطر صحنه های بسیار هولناک قیامت این اتفاق خواهد افتاد».[5]
پی نوشت:
[1]. کهف، 47.
[2]. عبس، 37.
[3]. عبس، 34 - 36.
[4]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 26، ص 157، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.
[5]. بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج 5، ص 586، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، 1416ق.
