پس از این که خداوند آدم (ع) را آفرید، به فرشتگان دستور داد تا برای اعتراف به مقام رفیع او در مقابلش سجده کنند و او راتکریم نمایند. تمام فرشتگان اطاعت کردند و به سجده افتادند و مدتی در حال سجده بودند اما شیطان که در آن زمان در صف فرشتگان بود، از روی خودخواهی و غرور بیجا به خداوند عرض کرد: خدایا! مرا از سجده کردن بر آدم معذور بدار! خدامندا! من تو را چنان سجده کنم که تا کنون هیچ فرشته مقربی و هیچ پیامبر مرسلی تو را چنان سجده و عبادت نکرده باشد. خدامند به او فرمود: من حاجتی به عبادت تو ندارم. من از تو می خواهم تا آنچه را دستور می دهم انجام دهی نه آنچه را که تو خواهی! سرانجام نیط قبول نکرد و حسدی را که در قلب خود داشت ظاهر کرد. خداوند هم از او بازخواست نمود و فرمود: چه چیزی مانع از آن شد که بر مخلوقی که من او را با دست و قدرت و عنایت خویش آفریدو سجده نکنی ؟!
شیطان عرض کرد: من از حیث عنصر و گوهر ذاتی از آدم برترم و کسی را یارای برابری با من نیست و هیچ موجودی به پایگاه رفیع و بلند من نمی رسد! من از گوهر فروزان آتش آفریده شده ام و او عنصر تیره و بی ارزش گل. پس شایسته نیست که شخصی در مقام من به او سجده کند!
چون شیطان از امر خدا مبنی بر سجده آدم (ع) سرپیچی کرد و از راه قیاس باطل خود دلیل تراشی کرد، خداوند به او نهیت زد و فرمود: از بین فرشتگان و بهشت پر نعمت و جاوید و سعادت ابدی من خارج شو زیرا تو از رانده شدگانی.
منبع: شیطان در کمینگاه ؛صص50و49 با تخلیص.
