خوشی و شادی های دنیا همراه با ناملایمات است.
امام علی علیه السلام فرمود:
سُرُورُها مَشُوبٌ بِالْحُزْنِ[1]
شادی های دنیا آمیخته است به غم و اندوه (برخلاف شادی های قیامت).
خوشی های دنیا هر قدر که باشد، محدود است؛ چه از نظر زمان و بقا و چه از نظر ابزار و زمینه ها.
امام علی علیه السلام فرمود:
لَا خَیرَ فِی لَذَّةٍ لَا تَبْقَی[2]
خیری نیست در لذّتی که دوام و بقاءِ ندارد.
و در روایت دیگر فرمود:
کیفَ أَفْرَحُ بِلَّذَةٍ تَفْنی و نَعیمٍ لا یبْقَی[3]
چگونه شاد باشم به لذتی که فانی می شود و نعمتی که بقا ندارد (بر خلاف شادی های اخروی).
شادی های دنیا گاهی پیامدهای تلخ و ناگواری دارد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:
اذْکرُوا انْقِطَاعَ اللَّذَّاتِ وَ بَقَاءَ التَّبِعَات [4]
یاد بیاورید پایان خوشی ها و دوام پیامدهای آن را.
امام علی علیه السلام فرمود:
عارُ الْفَضیحَةِ یکدِّرُ حَلاوَةَ اللَّذةَ[5]
ننگ رسوایی، شیرینی لذّت را تیره و تار می کند.
پی نوشت ها
[1] . همان.
[2] . تصنیف غرر الحکم، ص 144.
[3] . جامع السعادات، ج 3، ص 215.
[4] . بحار الانوار، ج 70، ص 364.
[5] . غرر الحکم، حدیث 6301.
