وقوع انقلاب اسلامی ایران در بهمن ماه 1357، رخداد عظیمی بود که موجب تغییر و تحولات اساسی در معادلات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و امنیتی دنیا گردید و خط بطلانی بر سیاستگذاری های حاکمان مستکبر شرق و غرب کشید. متفکران غربی خیلی زود به این واقعیت پی بردند که انقلاب اسلامی ایران، بزرگ‌ترین و جدی‌ترین دشمن نظام‌های اومانیستی و لیبرال خواهد شد که البته مهار آن کار ساده‌ای نخواهد بود. بر همین اساس، تمام ظرفیت و ابزارهای خود را برای زمین‌گیر کردن انقلاب خمینی به کار گرفتند.

در طول عمر نه چندان زیادی که از انقلاب و استقرار جمهوری اسلامی گذشته است، توطئه‌های متعددی از سوی دشمنان خارجی و عوامل داخلی آنها برنامه‌ریزی شده که مهم‌ترین و خطرناک‌ترین آنها را می‌توان به این شرح به یاد آورد:

1-کودتای 21 بهمن 57: آمریکایی‌ها با دریافت اولین سیگنال‌های انقلاب اسلامی، از قبل از وقوع انقلاب، برای کودتایی علیه رهبران نهضت برنامه ریزی کردند. نقشه این کودتا، که رهبری آن به عهده ژنرال هایرز بود، به این شکل بود که روز 21 بهمن، با اعلام ساعت حکومت نظامی و منع عبور و مرور مردم در تهران، طی عملیاتی رهبران انقلاب از جمله امام خمینی(ره) دستگیر شده و به جزیره‌ای منتقل شوند. امام که با فراست خود به نقشه کودتا پی می‌برد، طی اطلاعیه‌ای دستور حکومت نظامی را خدعه و نیرنگ و خلاف شرع نامیده و از مردم می‌خواهد به خیابان‌ها بیایند. با شکستن حکومت نظامی، عملاً طرح کودتا در نطفه خفه شده و اولین طرح براندازی آمریکایی‌ها با شکست مواجه می‌شود.

2- واقعه صحرای طبس: در پی تسخیر لانه جاسوسی در تهران توسط دانشجویان پیرو خط امام و استیصال و بی‌آبرویی آمریکا در این ماجرا، شورای امنیت ملی آمریکا تصمیم به حمله نظامی به تهران و نجات گروگان‌های خود می‌گیرد. طی عملیات موسوم به «پنجه عقاب»، در اردیبهشت 59، چندین فروند هواپیمای نظامی حامل گروه ویژه 132 نفره‌ای در طبس فرود آمدند تا عملیات خود را برای حمله به تهران آغاز کنند، اما به اذن الهی گرفتار طوفان شن شده و به طرز مفتضحانه‌ای شکست خوردند تا این بار هم تیر آمریکا به سنگ بخورد.

3- کودتای نوژه: در دی ماه 1358 هواداران شاپور بختیار، سازمانی به نام «‌نقاب»‌ را تشکیل دادند که هدف آن براندازی جمهوری اسلامی از طریق کودتای نظامی بود. در طرح عملیات این کودتا، پایگاه شهید نوژه در همدان به عنوان کانون عملیات کودتا در نظر گرفته شده بود و قرار بود پس از تصرف پایگاه، تیم های مختلفی مراکز حساس تهران را بمباران و اشغال کنند. بیت امام در جماران نخستین هدف و مرکز ثقل عملیات کودتا بود و پس از آن، صدا و سیما، فرودگاه مهرآباد، ستاد نیروی زمینی، ستاد ارتش، ‌پادگان حر و... برای حمله هوایی در نظر گرفته شده بود. این بار نیز به خواست خدا این توطئه برنامه‌ریزی شده، در 19 تیرماه 59، صبح روزی که قرار بود کودتا انجام بگیرد، توسط دو تن از اعضای کودتا افشا شد و عوامل آن بازداشت شدند.

4- جنگ تحمیلی 8 ساله: اگرچه ماهیت جنگ با کودتا متفاوت است، اما بدون شک، بزرگ‌ترین مقابله سخت و جدی دشمنان با جمهوری اسلامی، تحمیل جنگ 8 ساله صدام علیه ایران بود. جنگی که در دومین سال عمر انقلاب، علیه انقلاب به وجود آمد و بخش زیادی از انرژی و توان ملت انقلابی را گرفت و خسارت‌های حاصل از آن، سال‌ها کشور را از پیشرفت بازداشت.

دفاع مقدس، اگرچه به گنجی معنوی برای مردم و انقلاب ایران تبدیل شد، اما نمی‌توان از خسارت‌ها و معضلات ناگوار آن برای کشور چشم پوشید. نکته مهم در جنگ این بود که حمایت‌های کامل، قاطع و عجیب بسیاری از کشورها از جبهه صدام، نتوانست حریف اراده و باور انقلابی و عاشورایی جوانان ایرانی شود و سربازان خمینی، نه تنها حسرت سرنگونی جمهور اسلامی را، بلکه داغ حتی یک وجب خاک ایران را هم به دل صدام و حامیان مستکبرش گذاشتند.

5- حادثه 18 تیر 78 در کوی دانشگاه تهران: یکی از بزرگ‌ترین طرح‌های براندازی علیه جمهوری اسلامی، فتنه کوی دانشگاه در تیرماه 1378 بود. ماجرا به توقیف روزنامه دوم خردادی «سلام» در پی انتشار نامه‌ای مجعول بر می‌گشت که موجب اعتراض و تظاهرات غیرقانونی عده‌ای از دانشجویان در کوی دانشگاه تهران شد. این اعتراض به اغتشاشات و درگیری خیابانی کشیده شد و غائله بزرگی را رقم زد.

برخی از مسئولین دولت اصلاحات نیز با حمایت و حتی حضور در اغتشاشات، بر آتش فتنه دمیدند و موجب گسترده‌تر شدن اغتشاشات و تخریب اموال عمومی و سلب آرامش مردم توسط آشوبگران شدند، به گونه‌ای که عملکرد مبهم و حمایت گونه برخی از مسئولین دولت اصلاحات در قبال حادثه کوی دانشگاه، همچنان قابل تامل است.

دامنه اغتشاشات به بخش‌های زیادی از تهران و چند شهر بزرگ دیگر نیز کشیده شد تا در نهایت، درایت رهبر معظم انقلاب و سخنرانی حکیمانه ایشان موجب حضور قاطع و تمام کننده مردم در راهپیمایی روز 23 تیر شد و این غائله و توطئه نیز با شکست مواجه گردید.

6- تحصن مجلس ششم: در تاریخ انقلاب، مجلس ششم شورای اسلامی، پرحاشیه ترین و سیاسی‌ترین مجلس تشکیل شده به حساب می‌آید که نمایندگان حاضر در آن، در طول 4 سال نمایندگی خود، جنجال‌ها و حواشی فراوانی را از جمله طرح اصلاح قانون مطبوعات در ماه‌های ابتدایی مجلس ششم، به وجود آوردند. اما سال 82 و در آستانه انتخابات مجلس هفتم، بسیاری از نمایندگان اصلاح طلب مجلس به دلیل مواضع و رفتارهای افراطی و مغایر انقلاب اسلامی خود، توسط شورای نگهبان رد صلاحیت شدند. همین مساله، بهانه‌ای شد تا افراطیون اصلاح طلب جنجال خود را علیه «نظارت استصوابی» شورای نگهبان آغاز کنند و در اقدامی ساختارشکنانه، دست به تحصن و روزه سیاسی در مجلس بزنند.
این حرکت، آن‌چنان که مورد نظر متحصنین بود، با استقبال مردم مواجه نشد و آنها پس از 27 روز، مجبور به شکستن تحصن شدند. اما نقشه بعدی براندازان نظام برای بحران آفرینی و خلق کودتای سیاسی علیه انقلاب، تهدید به استعفای دسته جمعی وزرا و استانداران بود که حتی به مرحله تهدید وزارت کشور به عدم برگزاری انتخابات هم کشیده شد. این غائله نیز با عدم همراهی مردم با فتنه‌گران و درایت و مدیریت رهبر انقلاب خنثی شد و خطر کودتا گونه‌ی دیگر از سر جمهوری اسلامی گذشت.

-فتنه سال 88: اما یکی از بزرگترین فتنه‌ها و کودتاهای سیاسی از ابتدای انقلاب تاکنون، حوادث سال 1388 بود. پروژه سنگینی که در خارج طراحی و پشتیبانی شد و عده‌ای در داخل، خواسته یا ناخواسته، بازیگران و مهره‌های پیش برنده آن شدند.

7- فتنه عظیم سال 88 ابعاد بسیار پیچیده و معماگونه‌ای دارد و آنچه تاکنون درباره آن تحلیل شده، هنوز نتوانسته به رمزگشایی از برنامه‌ریزی‌ها و بازنمایی عمق حقایق آن برای مردم بپردازد. در طی آن فتنه آمریکایی، نامزدهای شکست خورده، به بهانه وقوع تقلب در انتخابات، با صحنه‌گردانی آمریکا و صهیونیسم، فتنه بزرگی علیه نظام اسلامی بر پا کرده و 8 ماه کشور را به صحنه اغتشاش و هرج و مرج تبدیل کردند و به فرموده رهبر انقلاب، «کشور را تا پرتگاه سقوط کشاندند.»

امروز با روشن شدن گوشه‌هایی از برنامه‌ریزی‌های فتنه 88، اهل بصیرت درک می‌کنند که دشمن چه کودتای نرمی علیه انقلاب تدارک دیده بود و اگر مدیریت و فراست کشتی‌بان انقلاب و نیز حضور مردم در صحنه نبود، معلوم نبود امروز چه چیزی از جمهوری اسلامی و انقلاب خمینی باقی مانده بود.

این‌ها مهم‌ترین توطئه‌های جبهه باطل علیه جمهوری اسلامی بوده است. توطئه‌هایی که به جرات می‌توان هرکدام از آنها را کودتایی برای زمین‌گیر کردن انقلاب خمینی به حساب آورد.
****                                                                                            اما با مرور جدی‌ترین کودتاهای دشمن علیه جمهوری اسلامی، می‌توان آنها به دو دسته سخت و نرم تقسیم کرد.

    چهار مورد اول، یعنی کودتای 21 بهمن، نوژه، واقعه طبس و جنگ تحمیلی، جزو کودتاها و تحرکات واضح و سخت دشمن علیه انقلاب است که در هر چهار مورد، به لطف خدا و همراهی مردم، دشمن نتوانسته کمترین توفیقی به دست بیاورد و با شکست مواجه شده است.

اما در سه مورد دیگر، یعنی حادثه کوی دانشگاه تهران، تحصن مجلس ششم و فتنه سال 88، تلاش دشمن بر توطئه‌های نرم و از نوع سیاسی و فرهنگی بوده است. حتی اگر افزون بر این فتنه ها، در وقایعی چون فتنه بنی صدر، قتل‌های زنجیره‌ای، هجمه به مبانی دینی و اعتقادی در روزنامه‌های زنجیره‌ای در دوره اصلاحات، بحران‌سازی هسته‌ای و... هم تاملی کنیم، رد پای جنگ نرم و ضدفرهنگی دشمن به خوبی هویداست.

از این بررسی می‌توان چنین نتیجه‌گیری کرد که جمهوری اسلامی ایران در برابر کودتاهای سخت و نظامی و امنیتی، قابلیت دفاعی خوبی دارد و دشمن نیز به این اصل واقف شده که ضربه زدن به انقلاب اسلامی از طریق نظامی و امنیتی بسیار مشکل و امکان ناپذیر است. اما تجربه فتنه های فرهنگی و سیاسی، حاکی از ضربه پذیر بودن بدنه جمهوری اسلامی در برابر تهاجمات فرهنگی دشمن است.

اگرچه در فتنه‌های کوی دانشگاه یا فتنه سال 88 دشمن نتوانست به هدف اصلی خود، یعنی براندازی جمهوری اسلامی برسد، اما واقعیت این است که تا حدودی در اهداف کوچک‌تر به ریزش‌ها و انحراف اذهان مردم از مبانی و آرمان‌های انقلاب دست یافت. برخی از جوانانی که می‌توانستند پیش برنده اهداف انقلاب اسلامی باشند، در کوران فتنه‌های فرهنگی و سیاسی دچار تزلزل شده و اگر ظرفیت خود را علیه انقلاب به کار نگرفته باشند، حداقل از اعتقادشان به آرمان‌ها و سلامت و تقدس جمهوری اسلامی کاسته شد.

امروز اما «نفوذ» در دستور کار دشمن قرار گرفته و کار به جایی رسیده که رهبر معظم انقلاب، مکرر این هشدار را به مردم و مسئولان نظام یادآوری کرده است و متاسفانه برخی مسئولان، جاهلانه این کلیدواژه مهم رهبر انقلاب را به بازی گرفته‌اند و سعی در انحراف اذهان عمومی از اصل پروژه سهمگین نفوذ دارند.

بنابراین، ضروری است که متفکران انقلابی و مسئولان نظام ضمن توجه بیشتر به حوزه‌های آسیب‌پذیر نظام از جمله فرهنگ و اجتماع و صرف همت خود بر تقویت مبانی فرهنگی و تعمیق اندیشه‌های انقلابی در بین جوانان، با هوشیاری بیشتری متوجه خطر نفوذ دشمن به لایه‌های تصمیم‌ساز نظام باشند تا مبادا این بار، کودتای نفوذ گریبان انقلاب را بگیرد. نویسنده احسان عابدی: